تکلیف دانش آموزان روستایی بدون گوشی و اینترنت چیست؟ - مجله پارمیسفان

مدارس یکی از آن جا هایی بود که به دنبال شیوع هرچه بیشتر کرونا در هفته های پایانی سالِ گذشته به استقبال تعطیلی رفت، چیزی نزدیک به دو هفته مدارس زودتر تعطیل شدند تا دانش آموزان و معلم ها از گزند این ویروسِ بدون ملاحظه در امان بمانند. ویروسی که حالا سبب ساز ادامه تعطیلی ها بعد از ایام نوروز شده است تا مسئولانِ آموزش و پرورش خیلی جدی تر موضوع آموزش مجازی را دنبال کنند. آموزشی که به نظر می رسد با همه کم و کاستی هایی که دارد تنها در بخش های شهری یا در روستا هایی که دسترسی به اینترنت دارند کمی جوابگو بوده است، اما دانش آموزان در مناطق دورافتاده چندان نتوانسته اند بهره ای از این سبک از آموزش داشته باشند.

روز های پایانی سالِ گذشته آموزش و پرورش ادامه کلاس های درس و مباحث آموزشی را به رسانه ملی و شبکه آموزش منتقل کرد. در کنار آن معلم ها و مدیر های مدارس با استفاده از امکانات فضای مجازی و نرم افزار های مرسوم به پیام رسان ها توانستند بخشی از آموزش از راه دور را به عهده بگیرند تا شرایط تحصیلی دانش آموزان کمتر متاثر از کرونا قرار بگیرد. واتس آپ و تلگرام که هرچه گروهی از آن روی برگرداندند، گویی اقبال عمومی به این نرم افزار بیشتر شد، جدا از کیفیت آموزش، سهم قابل قبولی در آموزش از راه دور داشتند. حالا به نظر می رسد با ادامه داشتن تعطیلات کرونایی مسئولان آموزش و پرورش به فکر افتادند تا با استفاده از شبکه یکپارچه شاد (شبکه اجتماعی دانش آموزان) که مبتنی بر نرم افزار های پیام رسان داخلی مانند بله، روبیکا، گپ وسروش است ادامه آموزش مجازی را دنبال کنند. آموزشی که به نظر می رسد دانش آموزان مناطق در افتاده از آن بی بهره هستند.

نداشتن تلفن همراه مسئله ای سد راه آموزش مجازی

در همین رابطه برای اینکه مسائل و گرفتاری های مربوط به آموزش مجازی در مناطق دور افتاده را بدانیم، با یکی از معلم های مناطق اطراف استان کردستان مصاحبه کردیم. او و همسرش هر دو برای مقطع تحصیلی دبیرستان در یک مدرسه شبانه روزی مشغول به خدمت هستند، مدرسه ای که از روستا های دور و نزدیک پذیرای دانش آموزانی هست که حالا به سبب شیوع کرونا مجبور شدند مدرسه را ترک کنند و به روستا های خود برگردند.

معلمی که در مصاحبه با همدلی نخواست نامش ذکر شود، می گوید: این شیوه از آموزش کیفیت بالایی ندارد، شاید بچه های قوی بتوانند خودشان را به درس برسانند، اما بچه های ضعیف تر که سر کلاس گاهی مجبور هستیم بار ها به آن ها مطلب را توضیح دهیم، آن ها در این موقعیت کاملا ضرر می کنند..

اما جدا از کیفیت آموزش مجازی این معلم برای ما از نبود امکانات و عدم دسترسی دانش آموزانش به تلفن همراه و دسترسی به شبکه های مجازی می گوید، وی در این خصوص ادامه می دهد: از کلاسی که 32 نفر دانش آموز داشت تنها 16 نفر از آن ها الان در گروه تلگرامی که آنجا درس می دهم حضور دارند، من از همکاران خودم هم پرسیدم فکر می کنم در بهترین حالت حدود 60 درصد بچه ها توانسته اند به آموزش مجازی دسترسی پیدا کنند.

او عنوان می کند: شاید باور نکنید، در منطقه ما تعداد بسیار کمی از بچه های مدرسه هستند که گوشی هوشمند داشته باشند، آن هم از خانواده هایی که موقعیت اقتصادی بهتری دارند؛ بقیه بچه ها گوشی ندارند. در این شرایط جدید هم که ایجاد شد، مدیر مدرسه به خانواده ها آن ها زنگ زد و آن ها را توجیه کرد که در شرایط فعلی باید نرم افزار هایی مثل تلگرام و واتس آپ نصب کنند و در ساعاتی خاص موبایل شان را در اختیار فرزندان خودشان قرار دهند که آن ها بتوانند دسترسی به مطالب ما داشته باشد.

او در همین خصوص با خنده یک خاطره برای ما می گوید: به شما یک خاطره جالب بگویم، من با دانش آموز های خودم رفیق هستم و تمام تلاشم این است که به آن ها نزدیک باشم تا بتوانم آن ها را برای درس خواندن سر ذوق بیاورم با همان روحیه در آموزش مجازی هم حضور داشتم، گاهی خاطره ای برای آن ها می نوشتم و برای آن ها در گروه می فرستادم، یعنی همان کاری که معلم ها معمولا سر کلاس انجام می دهند. یک بار مدیر مدرسه زنگ زد گفت یکی از پدر ها زنگ زده گفته این معلم شما سر کلاس هم اینطوری به بچه ها درس می دهد، اصلا نخواستیم. چرا که موبایلی که در اختیار دانش آموز ها است اکثرا موبایل برادر، پدر و مادر آن ها هست، آن ها هم گاهی وارد گروه می شوند و نحوه تدریس و مطالب را نگاه می کنند و همچنین مسئله ای ایجاد شده بود. از آن روز به بعد دیگه چیز اضافی توی گروه ننوشتم (با خنده).

وی در خصوص عدم دسترسی به امکانات به همدلی می گوید: یکی از دانش آموز های من یک دختر خانمی است که در یک روستای دور افتاده زندگی می کند. چند روز قبل به من تلفن زنگ زد و گفت به خدا شبکه آموزش هم نمی توانم اینجا بگیریم که حداقل از آن طریق از درس عقب نمانم. من تنها راه حلی که برایش پیدا کردم این بود که یک سری کتاب برایش تهیه کنم و بفرستم، اما در این شرایط همه فروشگاه های کتاب هم در شهر ما بسته هستند.

کندی سرعت اینترنت آموزش مجازی را سخت کرده است

این معلم که در مناطق اطراف کردستان زندگی و معلمی می کند، در خصوص دسترسی به اینترنت به ما می گوید: مشکل اساسی دیگر این است که وقتی مدرسه ها تعطیل شد و بیشتر معلم ها برای رعایت قرنطینه به خانه هایشان رفتند، آنجا در مناطق روستایی دسترسی به اینترنت پر سرعت برای آن ها امکان ندارد، از آن بدتر، خود دانش آموز ها هم به اینترنت با کیفیت خوب دسترسی ندارند. منطقه ما روستایی است. چند روستا هستند که کلا اینترنت ندارند. یکی از والدین به من زنگ زده و گفت که شما هم باید مانند شبکه آموزش فیلم ضبط کنید و بفرستید برای من، من هم همان فیلم را برای دخترم نمایش می دهم. گفتم آخر اگر من فیلم بگیرم می شود محدود 600 مگابایت، من با اینترنت اینجا، حتی یک روز هم نمی توانم این فیلم راآپلود کنم و شما هم نمی توانید دانلود کنید.

وی با انتقاد از دستورالعمل های جدید مبنی بر استفاده اجباری از پیام رسان های داخلی بیان می کند: حالا بگذریم از برخی شنیده ها که می گویند باید حتما از شبکه های داخلی استفاده کنید. ببینید اینجا همه مدیرها، معلم ها همان تعداد اندک از دانش آموزها، همگی تحت گروه های تلگرامی هستند و با تمام شرایط سخت تا به اینجا کار را جلو برده ایم. یعنی به جای تشکر از این تلگرام بیچاره که با این شرایط باز بهتر از سایر نرم افزار ها کار می کند و عمومیت دارد، می خواهند به شیوه بخشنامه ای استفاده از پیام رسان های داخلی را اجباری کنند که توانایی کمتری از فضای تلگرام دارد.

اینطور که به نظر می رسد شرایط آموزش مجازی برای دانش آموز ها و معلم ها در مناطق دورافتاده چندان مناسب نیست و حتی برخی از دانش آموزان هیچ دسترسی به پیام رسان های داخلی و خارجی و تلفن همراه ندارند، این ها در کنار اینترنت ضعیف خود سبب ساز آن شده که تعدادی از آن ها که کم شمار هم نیستند سهم شان از آموزش در روز های قرنطینه و کرونازده تقریبا هیچ باشد.