ویتنام؛ نمونه پنهان کردن رسانه ای یک فاجعه، غفلت از حقایق مضر، مجاز است؟
به گزارش مجله پارمیسفان، خبرنگاران: چرا فاجعه جنگ آمریکا در ویتنام که از نظر جنایت و رفتار وحشیانه متجاوزان، تفاوت چندانی با جنگ های جهانی نداشت، با اینکه به ما نزدیکتر است، هرگز به اندازه جنگ دوم جهانی رسانه ای و مشهور نشد؟
با ما همراه باشید تا با بهترین تور ویتنام سفر کنید.
خبرنگاران؛
فراموشی ما در مورد این حقیقت که آمریکا حق ندارد از حقوق بشر حرف بزنند که چند روز پیش توسط رهبر انقلاب مورد تاکید نهاده شد؛ نیازمند شواهد تاریخی مکرر و پرداخت رسانه ای وسیع است. این سوال مهمی است که باید از خود بپرسیم؛ چرا فاجعه جنگ آمریکا در ویتنام که از نظر جنایت و رفتار وحشیانه متجاوزان، تفاوت چندانی با جنگ های دنیای نداشت و از سویی به دلیل نزدیکتر بودن زمانی اش به ما نسبت به جنگ دنیای دوم، که هم دسترسی به امکانات رسانه ای را آسانتر می ساخت و هم ثبت شواهد تاریخی را، اما واقعا چرا جنگ و فاجعه ویتنام هرگز به اندازه جنگ دوم دنیای رسانه ای و مشهور نشد؟ نه تنها به اندازه آن جنگ شهرت نیافت بلکه به اندازه یک جنگ بسیار کوچکتر از آن هم مورد تاکید و اهمیت دنیایان قرار نگرفت و اگر چند اندیشمند از جمله برتراند راسل و نوام چامسکی و دیگران بر آن دست نمی گذاشتند، چه بسا این واقعه به طور کامل فراموش شده بود.
با اینکه فیلم های متعددی توسط هالیوود و شرکت های سینمایی دیگر غرب برای نشان دادن ابعاد مختلف فاجعه جنگ دنیای دوم و البته بزرگنمایی درباره بعضی وجوه آن ساخته شده، اما چه کسی بیشتر از تعداد انگشت هایش فیلم هایی تاثیرگذار درباره جنگ ویتنام دیده است؟ آیا دلیل این امر این است که وقایع دنیا دنیای دوم قابلیت دراماتیزه شدن دارند و جنگ ویتنام نه؟ آیا واقعا به این دلیل است که رسانه سینما به سراغ این فاجعه بشری که فقط حدود 50 سال از وقوع آن می گذرد، نرفته؟ آیا کسی به این فکر نمی کند که 50 سال برای فراموش شدن یک فاجعه تمام عیار انسانی زمان بسیار کمی است؟ و اگر اعتقاد داریم زمان زیادی است چرا این حقیقت درباره جنگ دنیای دوم صدق نمی کند زمان بیشتری از آن می گذرد؟ هزاران سوال دیگر درباره ده ها واقعه اینچنینی در دنیا وجود دارد؛ چند نفر از ما درباره بمباران درسدن در آلمان در ماه های پایانی جنگ دنیای دوم چیزی شنیده یا فیلمی دیده است؟ بمبارانی که یکی از مهمترین وقایع جنگ دنیای دوم بود و نه توسط هیتلر بلکه با بمب افکن های آمریکا و بریتانیا صورت گرفت. این حرف ها هیچکدام به معنای تایید رفتار جنایت بار دیکتاتور آلمانی نیست، اینها فقط اعتراض به فراموش شدن بخش مهمی از حقیقت تاریخی تمدن بشری است.
این داستان را پایانی نیست، تنها آنچه که لااقل به اشاره باید به آن پرداخت، کوشش غرب برای مخفی کردن بعضی از وقایع و جلوه دادن و بزرگ نمودن بعضی وقایع دیگر، مهمترین وجه مجهول این تراژدی است که توسط رسانه های جریان اصلی صورت می گیرد؛ ما هم که طبق معمول با رسانه هایمان یا بیکار نشسته ایم تا همه چیز خود به خود اتفاق بیفتد و یا نقش رسانه را در ساخت و پخش فوتبال یا سریال هایی تعریف نموده ایم که با آن ها بتوان وقت را پر کرد و تخمه خورد.
اما فردریک نیچه فیلسوف آلمانی که حدود صد و چند سال پیش گاهی برای دفاع از حقوق یک اسب کتک می خورد و گاهی هم در جنگل وقت می گذراند و اگر فرصتی هم پیدا می کرد چیزهایی می نوشت که امروز تنها علاقه چند نفر از دانشگاهیان خوش پوش با موهای بلند مجعد و عینک های خوش فریم را برمی انگیزد، عمق فاجعه فکری انسان متمدن غرب مدرن را پیش از دیگران تشخیص داد و به طور رسمی فرارسیدن نیهیلیسم را اعلام نموده بود. او در بستری که تجربه کرد به درستی می گفت: انسان تنها طالب پیامدهای خوش حقیقت است که حافظ بقای اوست. او نسبت به معرفت نابی که فاقد هر گونه پیامدی است بی اعتنا است و حتی به آن دسته از حقایقی که ممکن است برای او مضر یا مخرب باشند، خصومت می ورزد.
رسانه امروز بزرگترین ابزار ابراز احساسی است که نیچه بر آن دست می گذارد؛ ابزاری که دولتمرد غربی به خوبی آن را شناخته و با آن ذهن بسیاری را با خود همراه نموده است و ما و اندیشمند ما طبق معمول هنوز با رسانه خصومت دارد که البته باید اعتراف کرد که بخش مهمی از این خصومت به دلیل رفتارهای عجیب اهالی رسانه، بسیار هم موجه است. آنچه در این میان مغفول مانده، همان حقایقی هستند که برای جریان رسانه های اصلی و حامیانشان، مخرب و مضر تلقی می شوند و باعث شد تاریخ بشری تبدیل به تاریخ فزاینده فراموشی و جعل حقیقت گردد.
آنچه در ادامه می آید عکس هایی از فاجعه دلخراش ویتنام است و دیدن آن ها ممکن است برای بچه ها مناسب نباشد؛ اگر چه این عکس ها در سراسر دنیا بسیار کم دیده شده اند و باید گفت (اگر توهین تلقی نگردد) همه ما با توجه به آگاهی اندکی که از عمق فاجعه اتفاق افتاده در آن موقع داریم، کودک به شمار می رویم. شاید این عکس ها یک بار دیگر ثابت کند که هر کسی درباره حقوق بشر سخن بگوید آمریکا حق ندارد از حقوق بشر حرف بزنند؛
حقوق بشر آمریکایی در ویتنام!
حقوق بشر آمریکایی در ویتنام!
حقوق بشر آمریکایی در ویتنام!
حقوق بشر آمریکایی در ویتنام!
حقوق بشر آمریکایی در ویتنام!
حقوق بشر آمریکایی در ویتنام!
حقوق بشر آمریکایی در ویتنام!
حقوق بشر آمریکایی در ویتنام!
حقوق بشر آمریکایی در ویتنام!
منبع: تسنیم