نفوذ ایران در کارائیب و پیشنهاد مذاکره ترامپ - مجله پارمیسفان

از وبسایت وزارت بهداشت درمان آموزش پزشکی دیدن نمایید.

آمریکایی های در شش ماهه اخیر پروژه ای را کلید زده اند که اپوزیسیون در ونزوئلا با سوسیالیست ها در ساختار داخلی مشارکت داشته باشد. موضوعی که مایک پمپئو وزیر امور خارجه آمریکا طی اظهاراتی آن را اعلام نمود. مذاکراتی نروژ که قرار بود با میانجی گری پاپ همراه باشد نیز به بن بست خورد. ساختار سیاسی به حدی گسترده شده که به تنش زایی انجامیده است. کوشش واشنگتن برای مصاحبهها بین خوان گوایدو و دولت مرکزی نیز موفقیتی در بر نداشته و پیشنهاد مصاحبهی ترامپ با مادورو نیز به همین دلیل بیان شده است. به نظر می رسد پیشنهاد شتاب زده ترامپ در راستای خوراک تبلیغاتی برای انتخابات ریاست جمهوری باشد اما اندکی بعد رئیس جمهور آمریکا پیشنهادش را اصلاح کرد و بحث کناره گیری مسالمت آمیز مادورو از قدرت را اعلام نمود. از همین رو می توان نتیجه گیری کرد که رویکرد خصمانه ایالات متحده آمریکا علیه ونزوئلا همچنان پابرجا است.

در استراتژی کلی هیچ تغییری رخ نداده و صرفا تغییر در تاکتیک رخ داد که بیشتر به نوع شخصیت دونالد ترامپ بر می گردد. او به سبب شرایط داخلی شرایط بی ثباتی را تجربه می نماید و در پی کاهش محبوبیت میزان آرای او در ایالت های مختلف متغیر است. ترامپ چه در بعد داخلی و چه در سیاست خارجی هر گاه حس کند که می تواند اعتباری برای آرای خود داشته باشد آن را مطرح می نماید. برای مثال دیدار با رهبر کره شمالی، طرح اعلام آمادگی برای مصاحبه با مقام های جمهوری اسلامی ایران و دیدار با رهبران ونزوئلا همگی در این قالب قرار می گیرند. دیدگاه مادورو مبنی بر احترام متقابل برای مصاحبه با آمریکا نیز موضوع تازه ای نیست و در دوره هوگو چاوز نیز او پیشنهادها در مورد دیدار را نفی نمی کرد اما در دوره مادورو او مساله ضرورت احترام متقابل را مرتبا اعلام نمود.

در دوره اوباما و هم دوره ترامپ شاهد هستیم که مادورو با توجه به فشارهای مالی پیشنهاد مذاکره را مطرح و برای مصاحبه اعلام آمادگی نموده است. نکته مهم این است که ساختارهای دو کشور و ساختار داخلی اپوزیسیون هیچ کدام اجازه نخواهند داد تا این مذاکرات شکل گیرد. از طرفی به نظر نمی رسد که سوسیالسیت ها با توجه به نوع دیدگاه و اختلافاتی که با ترامپ دارند با او وارد مذاکره شوند. امری که برگزاری هر گونه مذاکره را منتفی می نماید.

چنین تحولاتی همزمان با اعلام سفر نیکلاس مادورو به تهران رخ می دهد و این پرسش مطرح می گردد که تهران و کاراکاس چه فرصت هایی برای تجارت دارند. موضع گیری های کشورهای ایران، ونزوئلا، روسیه و چین همگی در قالب رقابت های جهانی شکل می گیرد. از طرفی این کشورها هر کدام به نوعی با مسائل تحریمی دست و پنجه نرم می نمایند و در کوشش هستند تا با ایجاد ساز و کاری و همچنین افزایش همکاری ها از میزان آن بکاهند. سفر مادورو به ایران را نیز می توان به همین دلیل تفسیر کرد. جمهوری اسلامی تا کنون پنج نفتکش حامل سوخت به ونزوئلا فرستاده که اخیرا ششمین آن نیز با محموله مواد غذایی به این کشور عزیمت نموده است و مادورو نیز با قدردانی از این اقدامات میخواهد به همکاری های تهران و کاراکاس تعمیق ببخشد و مبادلات تجاری را گسترده تر کند.

از زمان اعزام نفتکش های ایران به ونزوئلا بحث ها و نظرات متفاوتی در مورد روابط تهران و کاراکاس و میزان سودآوری روابط تجاری مطرح می گردد. بعضی معتقدند که این معقوله ای راهبردی است و در ساختار امنیتی- نظامی قرار می گیرد و بیشتر نمایانگر مبارزه با امپریالیسم غربی است. عده ای عم بر این باورند که اعزام نفتکش ها با توجه به مسافت طولانی توجیه مالی ندارد. اما باید توجه داشت که این تجارت و دور زدن تحریم ها فرصت مغتنمی برای جمهوری اسلامی ایران به شمار می رود که با توجه به فشارهای مالی می تواند فرصت مناسبی را فراهم کند.

بحث مهم دیگر نیز شکسته شدن هژمونی ایالات متحده آمریکا است که در آمریکای جنوبی شکسته می گردد و ایران در حوزه دریای کارائیب نفوذ پیدا می نماید. برای واکاوی فرصت های مالی دو کشور نیز نمی توان پیش بینی کرد که فرصت هایی پیش روی دو کشور خواهد بود، چرا که اطلاعات دقیق و شفافی در این خصوص وجود ندارد اما به طور کلی می توان گفت که دو کشور می توانند به وسیله تبادلات ارزی و تهاتر به فعالیت های خود ادامه دهند. در مجموع شاید بتوان دو اولویت مهم را در مورد روابط تهران و کاراکاس عنوان کرد که اولویت اول مربوط به مسائل امنیتی، نظامی و استراتژیک و اولویت دوم مربوط به همکاری های مالی است.

310311