مسئولان پرسپولیس نقشی در موفقیت این تیم ندارند، مشکل استقلال فنی نبود، از سیاسی بازی مدیرانش ضربه خورد - مجله پارمیسفان

به گزارش گروه رسانه های خبرنگاران، به نقل از فرهیختگان فوتبال ایران بیمار شده است؛ مدیران بیمار، مربیان مریض و بازیکنان پرخاشگر و یاغی همگی او را مبتلا کرده اند. نه اینکه ندانیم دردش چیست، به دنبال راه حلی هستیم تا بلکه بتوانیم درمانش کنیم. اینکه فوتبال ما مسائل زیادی دارد چیز تازه ای نیست ولی انباشته شدن این مسائل بر ناتوانی اش دامن زده و حالا که می خواهیم یک مشکل ساده را حل کنیم متوجه می شویم زیر خروارها مشکل دفن شده و درمانش کار راحتی نیست. درمورد مسائل فوتبال ایران با یکی از کارشناسان این رشته صحبت کردیم که عقیده دارد عمده این مسائل به مدیران و عملکردشان مربوط است. گفت وگو با علیرضا مرزبان را در ادامه می خوانید.

از تیم ملی آغاز کنیم، تیم اسکوچیچ را چطور ارزیابی می کنید؟

با توجه به شرایطی که در دوران کرونا داشتیم علاوه بر مسائل زیادی که برای لیگ برتر به وجود آمد تمرینات تیم ملی و بازی های تدارکاتی هم متوقف شد. از طرفی لیگ قهرمانان آسیا و حضور بازیکنان در این تورنمنت باعث شد سرمربی تیم ملی از بازیکنانی استفاده کند که علاوه بر اینکه از هم شناخت دارند در کوران مسابقات نیز بودند. تیم ملی باید از هسته مرکزی بازیکنانی که به هم اعتماد دارند و به درک متقابل رسیدند تشکیل می شد. از این رو اسکوچیچ امثال سردار آزمون و طارمی را بازهم کنار هم قرارداد. این دو به دلیل تجربه بازی درکنار هم انتخاب شدند و علاوه بر کیفیت خوبی که دارند تجربه بازی درکنار هم را نیز داشتند.

این تیم با توجه به پتانسیل لیگ ایران کامل است یا جای بازیکنانی را در لیست تیم ملی خالی می بینید؟

نفراتی بودند که بیرون هستند. بازیکنانی که در حد تیم ملی هستند ولی دعوت نشدند. باید به مربی تیم ملی حق داد که این نفرات را در لیگ ببیند و بعد دعوت کند. مساله بعدی این است که مربی تیم ملی بر چه اساسی بازیکنان را دعوت می کند. آیا براساس تفکرات تاکتیکی بوده یا براساس کیفیت فوتبالسیت هاست؟ اگر معیارهای انسانی را ملاک قرار دهیم باید معیارها را براساس داشته های خود انتخاب کند، اگرنه از کانال تفکرات خاص خود انتخاب می کند .

به نظر شما ممنوعیت ورود بازیکن و مربی خارجی می تواند به رشد استعدادهای داخلی کمک کند؟

این قانون یک تصمیم سیاسی بود. ما به دلیل مسائل ارزی پولی نداریم تا به مربیان و بازیکنان خارجی پرداخت کنیم. از طرفی در گذشته در جذب مربیان و بازیکنان خارجی اشتباهات زیادی داشتیم. مربیان و بازیکنان بی کیفیت به فوتبال ما آمدند و قراردادهای بزرگ بستند. این قراردادها درحالی بسته شد که کیفیت و کارایی شان مهم نبود و مساله اصلی در این قراردادها باشگاه ها و مدیربرنامه ها بودند و برنامه این بود که آنها پول به دست بیاورند. از این رو بازیکنانی که در سال های گذشته به ما اضافه شدند بخش بزرگ شان کیفیت نداشتند و بازیکنان داخلی به مراتب از آنها بهتر بودند. با این حال دلیل منع استفاده از خارجی ها بی کیفیتی آنها نبود بلکه بیشتر درنظر داشتند ریخت و پاش ها کنترل شود. من این تصمیم سیاسی را درست نمی دانم و فکر می کنم کلا اشتباه بود چراکه به جای منع لازم است که روی نحوه قراردادها نظارت شود. از طرفی اگر بتوانیم مربیان و بازیکنان خوب به خدمت بگیرم خیلی هم خوب است. بحث ما این است که باید بهترین ها را داشته باشیم تا سطح تمرینات بالا برود. بازیکنان خوب کمک می کنند کیفیت تمرینات بالا برود و درنتیجه در مسابقات خوب باشیم. به همین دلیل این تصمیم را صحیح نمی دانم.

ظهور مربیان جدید مخصوصا نویدکیا و مهدی رحمتی را چطور می بینید؟

ما شاهد حضور مربیان جدید هستیم ولی باید اشاره کنم مربی جوان باتجربه نداریم، بلکه فقط مربی باکیفیت و بی کیفیت داریم. مهدی رحمتی و نویدکیا به عنوان بازیکن هم حتی مثل مربی فکر می کردند. اینها تفکر مربیگری داشتند و هدایت تیم را از ابتدا می فهمیدند. نقش تاکتیک و هم بستگی درون تیمی را درک کرده بودند. هر دو مربیان خوبی هستند و درکنار اینها رحمان رضایی از تیم ذوب آهن است که می تواند در کار خود پیروز باشد. البته نیاز دارد قدم های اول را خوب بردارد. شرط اول برای پیروزیت آنها این است که هر روز با روشنایی آغاز می شود و نباید نگران باشند. باید به کارشان اعتقاد داشته باشند و باکیفیت بالا تمرینات را سازماندهی و تیم را هدایت کنند. نباید به حاشیه اهمیت بدهند. اینکه برخی می گویند اینها تجربه کاری ندارند، استدلال درستی نیست. وقتی تیمی جهانی مثل یونتوس، آندره پیرلو را به خدمت می گیرد که یک روز مربیگری نکرده ما هم می توانیم به مربیان جوان اعتقاد داشته باشیم. اینها هم می توانند تیم شان را خوب هدایت کنند و من مطمئن هستم این دو بدون هیچ تجربه ای می توانند در کارشان پیروز شوند.

عملکرد پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا را چطور ارزیابی می کنید؟

پرسپولیس عملکرد خوبی داشت. تفکراتی که سالیان سال است در پرسپولیس وجود داشته است. یعنی استمرار و ادامه حرکت مثبت با بازیکنانی که همدیگر را خوب می شناسند. باید بدانیم این مساله با برانکو آغاز شد. برانکو همیشه بازیکنان خیلی کمی به تیمش اضافه نمود و به نفرات کمی اجازه جدایی داد. این فرایند مثبتی بود که با وجود کریم باقری و جلال حسینی کامل شد و به جلو رفت. این دو شخصیت می توانند تیم را به خوبی هدایت کنند و حواشی درون تیمی را کم کنند. می توانند رختکن تیم را متحد نگه داشته و تمرکز بازیکنان را بالا ببرند تا روی کارشان استمرار داشته باشند. راه روانشناسی ورزشی از کانال های اجتماعی رد می شود و اتحاد درونی حرف اول را می زند و این در تیم پرسپولیس بود. بزرگ ترین پیروزیت تیم پرسپولیس آنجایی بود که گزینه های جدید خیلی خوب هماهنگ و پذیرفته شدند. این احساس مثبت عمیقی که درون تیم بود باعث شد با وجود تغییرات راه را گم نکنند.

معتقدید هنوز ردپای برانکو در این پرسپولیس وجود دارد؟

پرسپولیس چندین سال با دو مهاجم هدف بازی می کرد ولی یحیی این تفکر را تغییر داد و با تشخیص خوبش یکی از مهاجمان هدف را کم کرد و با دو مهاجم کناری به کارش ادامه داد که این مساله به تیم کمک کرد. ازسوی دیگر بشار و امیری واقعا کیفیت خوبی دارند و خلاق و دونده و باانگیزه بودند. ضمن اینکه خط دفاعی تیم نقش مثبتی در پیروزیت تیم داشتند. سیامک نعمتی در جناح راست یکی از بازیکنانی بود که کیفیت خوبی از خود نشان داد و در کار دفاعی و هجومی عملکرد قابل قبولی داشت. خط هافبک با وجود کمال کامیابی نیا کیفیت متحدبودن را بالا برد. از همه مهم تر نقش حامد لک بود که به عنوان مهره جدید امتحانش را پس داد و با تمرکز تیم را هدایت کرد. پرسپولیس بهترین تیم این دوره و مستحق رسیدن به فینال بود. امیدوارم قرمزها قهرمان شوند چون کادرفنی، پزشکی و بازیکنان خوبی دارند.

البته این تیم درگیر حواشی زیادی شده است.

بزرگ ترین مشکل پرسپولیس مدیرانش هستند. مدیرانی که بود و نبودشان فرقی ندارد. چون جز دردسر چیزی ندارند و واقعا هیچ وقت به تیم کمک نکردند. این پیروزیت هیچ ارتباطی به مدیریت ندارد و به خاطرش باید به کادرفنی، بازیکنان، کادر پزشکی و تدارکات تبریک گفت. نباید احساس خوبی که جامعه ایران در راه این پیروزیت به تیم پرسپولیس داد را فراموش کنیم. مخصوصا هوادارانی که همیشه کنار تیم هستند و نیاز دارند تیم شان پیروز شود. ازسوی دیگر رسانه ها خیلی قوی ظاهر شدند و احساس خوبی به بازیکنان دادند و حمایت شان باعث ایجاد انگیزه بین بازیکنان شده بود. از این رو نباید نقش اجتماعی آنها را فراموش کنیم.

استقلال چطور؟ این تیم با چه عواملی به این روز افتاد؟

استقلال چند سال است با درگیری های مختلف روبه رو است. ضربه اصلی را از سیاسی بازی مدیران می خورد. آنها در این چند سال فقط به تیم ضربه زدند. برای اینکه لیگ خوبی داشته باشیم لازم است استقلال هم قوی باشد. در این چند سال هدایت تیم را خوب نمی بینیم چون مدیران جنجالی با اهداف سیاسی که اعتقادی به استقلال ندارند در این تیم حضور دارند. نام بزرگ این تیم در ایران و آسیا به نیروهایی نیاز دارد که علاوه بر فوتبال ایران، فوتبال جهان را خوب بشناسند. از مدیریت ملی و جهانی شناخت داشته باشند و ارتباطات درون تیمی را بفهمند. با فرهاد مجیدی می توانست خوب ادامه دهد ولی با مسائلی که برای این مربی به وجود آوردند او را منزوی کردند. وقتی مجیدی هدایت را به دست گرفت با وجود بازی های خوب تیمش در لیگ قهرمانان آسیا، رفتار بدی با او کردند و به راحتی کنارش گذاشتند. وقتی مدیران به مربی احترام نمی گذارند کار برای مربیان بعدی هم سخت می شود. به راحتی کنار گذاشتن مربیان بزرگ ترین مشکل استقلال است. امیدوارم روزی این مدیران بی کفایت که هیچ چیز از فوتبال نمی فهمند از این تیم دور شوند و مدیرانی در این باشگاه بر مسند بنشینند که فوتبال و مدیریت مدرن را بشناسند، انسان ها را بفهمند و از حواشی کم کنند. در این صورت است که می توان حواشی را از بازیکن دور کرد و کاری کرد که فقط تمرکزشان روی کار فنی باشد و جز این هیچ چیز دغدغه ای برایشان وجود نداشته باشد.

فکری گزینه خوبی برای هدایت استقلال است؟

در چنین شرایطی فکری که جزء مربیان خوب است مثل فرهاد به حمایت نیاز دارد. لازم نیست کسی به او کمک کند بلکه باید از خرابکاری هایی که اطرافش می شود جلوگیری کنند. مدیریت باید بداند مشکل بزرک استقلال کجاست که تیم حرکت نمی کند و این همه حاشیه دارد. مشکل این تیم قطعا سرمربی نبود. فکری استقلالی تمام بوده و تعصب خود را نشان داده است. شک ندارم اگر اجازه دهند کار فنی کند با دستیاران قوی و آشنا به فوتبالش می توانند کاری کنند تا استقلال نتایج خوبی بگیرد. استقلال در چنین شرایطی از مدعیان اصلی قهرمانی فصل بعد خواهد بود.

فکر می کنید چرا فوتبال ما در حالت رکود قرار گرفته و شادابی سابق و بروز ستاره ها و پدیده های جوان متوقف شده است؟

یکی از دلایل این است که آکادمی خوبی نداریم. کاری که باید در آکادمی انجام شود علمی نیست. کسانی که در این آکادمی ها کار می کنند اطلاعات خوبی درمورد مسائل روان شناختی بازیکنان جوان ندارند. تعداد تمریناتی که انجام می شود کم است. چون فوتبال خیابانی و زمین های خاکی از بین رفتند، بازیکنانی که می توانستند به تناسب بدنی و کار هرروزه با توپ دست پیدا کنند از بین رفتند. از این رو کار به جایی رسیده که بازیکن دو، سه جلسه تمرین می کند و ما در برداشتی اشتباه، انتظار داریم با این چند جلسه تمرین، بازیکن خلاق داشته باشیم. اگر می خواهیم بازیکن خلاق داشته باشیم که تماشاگران به خاطر دیدن آنها به استادیوم بیایند باید آکادمی های ما 400 تا 500 بازیکن را شبانه روز دراختیار داشته باشند و درکنار کارهای تاکتیکی و روان شناختی به تغذیه مناسب آنها هم فکر کرده و حتی این بازیکنان در همان جا تحصیل کنند. آکادمی ها باید بدانند نه تنها مسائل اجتماعی بلکه انگیزه های درونی هر بازیکن را چطور می توان رشد داده و درکنار هم بودن را آموزش دهند. در چنین شرایطی می توانیم توقع داشته باشیم از آکادمی ها ستاره بیرون بیاید. امروزه 75درصد بازیکنان تیم فوتبال آلمان از آکادمی باشگاه های آلمان بیرون می آیند. آنها با معیارهای حرفه ای کار می کنند. امیدوارم در فوتبال ایران هم شاهد چنین آکادمی هایی باشیم.

به نظر می رسد انتقاد زیادی به شرایط فوتبال ایران دارید؟

بزرگ ترین عاملی که در فوتبال ما از خط خارج شده، احترام متقابل به یکدیگر است. متاسفانه مدیران باشگاه ها، مربیان، بازیکنان و درنهایت هوادران به هم حمله می کنند و همدیگر را مقصر می دانند، در نتیجه ما اخلاق را در جامعه ورزشی از دست دادیم. ما وسعت دیدمان کم شده و عادت کردیم شکست های خود را دستاورد عوامل خارجی بدانیم درحالی که می توانیم علل شکست هایمان را در خودمان بیابیم. ولی وقتی تیم شکست می خود داور، زمین چمن، تیم حریف و بسکمک عوامل دیگر را مقصر می دانیم درحالی که یاد نگرفتیم بپذیریم شکست جزئی از زندگی ماست و برای پیداکردن دلایل شکست باید به خودمان برگردیم. به عنوان مربیان تیم از خودمان بپرسیم آیا از نظر تاکتیکی و بدنی کارمان را خوب انجام دادیم. این تفکر باید از مربی به بازیکن برسد تا بازیکن هم به خودش برشود که کیفیت فوتبالش در چه سطحی بود. در یک مسابقه تیم می تواند با بازیکنان خوب ببازد. هر بازیکنی اول از هرچیز مسئول کیفیت فردی خود است و این انتقاد به خود، از کادرفنی به بازیکن، تیم پزشکی و تدارکات منتقل می شود. این یعنی احترام به حریف که باید در همه ابعاد وجود داشته باشد. وقتی انسانیت را ترک کنیم نمی توانیم حرفه ای خوبی باشیم. انسانیت و حرفه ای بودن به هم وابسته هستند. متاسفانه ارتباط بین کادرفنی و مدیران همیشه خراب است. هرکدام حرف خود را می زنند و این به رده های پایین تر انتقال داده می شود و رابطه مربی و بازیکن را تحت تاثیر قرار می دهد و بازیکنان هم در رختکن با هم اختلاف پیدا می کنند چون یاد نگرفتیم همکاری و وفاداری می تواند به بودن ما کمک کند. احترام قهرمانی نقش مهمی دارد. باید اخلاق در ورزش را طوری رعایت کنیم که اگر به مشکل برخوردیم این مشکل حل شدنی باشد نه اینکه یکدیگر را مسئول شکست ها کنیم و برای پیروزی ها پرچم به دست بگیریم. این از بی تفکری یا بدتفکری وزارت ورزش است، هرروز به رنگی بودن متهم می شود و خودشان هم به این مساله دامن می زنند. در ادامه این رفتارها، عدم اعتماد بین هیات مدیره باشگاه ها به وجود می آید و هر فردی سعی می کند تفکرات خود را به اثبات برساند. همین اختلاف بین کادرفنی، بازیکن و درنهایت بین هواداران رسوخ می کند؛ هوادرانی که به جای تشویق تیم خود فحاشی به تیم دیگر را در دستورکار خود قرار می دهند.

اخبار گروه سایر رسانه ها صرفا بازنشر اخبار سایت ها و خبرگزاری هاست و خبرنگاران هیچ مسئولیتی در قبال آن ندارد.

بازگشت به صفحه رسانه ها