(تصاویر) روستای کپرنشین بارگدان
به گزارش مجله پارمیسفان، پاسداشت، نکوداشت، حفظ و نگهداری آداب و رسوم، پوشش، فرهنگ، تمدن، تاریخ، معماری و هویت گذشتگان، بدون شک از بزرگترین احتیاج های یک جامعه است. در جوامع مختلف کوشش شده که میراث مرتبط با فرهنگ عمومی و سبک زندگی مردم حفظ و نگهداری گردد؛ اما این ها نباید مانع دسترسی مردم به احتیاج های اولیه زندگی مانند بهداشت و درمان، تحصیل، آب قابل شرب و انرژیِ مناسب شوند.
در سرزمین ما، ایران، هستند مناطق و روستا های فراوانی که گاه در فضای مجازی هم نامی از آن ها پیدا نمی گردد. روستای بارگدان بخش بنت شهرستان نیک شهر در استان سیستان و بلوچستان یادگار عشایری است که سال ها قبل یکجانشینی را برای ادامه زندگی انتخاب کردند.
مردم روستا همانند صد ها سال پیش همچنان در خانه هایی معروف به کپر زندگی می نمایند. کپر نام سازه ای است که در این منطقه با تنه، ساقه و برگ های درخت خرما توسط اهالی همین روستا ساخته می گردد که البته در قسمت پایینی برخی از کپر ها برای جلوگیری از ورود سرما و... از سنگ و گل نیز استفاده می گردد.
اهالی بارگدان با دستان خود نان می پزند، از اندک آب چشمه استفاده می نمایند و پوشش و فرهنگ اصیل خود را حفظ نموده اند و چند سالی است که با یاری خیرین، از پنل های خورشیدی برای فراوری برق استفاده می نمایند.
محرومیت و فقدان جاده، ساکنان بارگدن و روستا های اطراف آن را با مسائل فراوانی روبرو نموده است؛ مسائل بهداشتی، تحصیلی و بسیاری از حداقل امکانات رفاهی دیگر.
تنها راه دسترسی به این روستا به قدری طولانی و سخت است که فقط حیوانات باربر و موتورسیکلت قادر به طی کردن آن هستند. اگر کسی بیمار گردد، چندین نفر از اهالی روستا، بیمار را روی یک برانکارد دست ساز می گذارند و مجبورند مسافتی 20 کیلومتری را با پای پیاده در سخت ترین راستا های کوهستانی و در دل رودخانه طی نمایند. حدود دو سال است که مسئولان منطقه برای ساخت راه مناسب و رسیدن به روستا اقدام نموده اند، اما متاسفانه تا به امروز فقط چند کیلومتر از راه، آن هم به صورت ناقص اجرا شده است.
اهالی بارگدان و روستا های اطراف از اقوام بلوچ هستند؛ مردمانی اصیل، مهربان، محجوب و باغیرت.
عکاس: محمد قجر/ ایسنا
منبع: فرارو