کدام واقعی است، کدام جعلی؟، چهره هایی که وجود خارجی ندارند - مجله پارمیسفان

تا همین چند سال پیش، پژوهشگرها و سازندگان انیمیشن تنها قادر به ترسیم چهره های انسان مانندی بودند که واقعی به نظر نمی رسیدند. فیلم هایی مثل قطار قطبی که در سال 2004 منتشر شد، باعث گیج شدن مخاطب شدند، چرا که چهره شخصیت ها تقریباً به انسان شباهت داشتند و باعث سقوط مخاطب به دره ای وهمی می شدند. این حالت زمانی به وجود می آید که چهره های مصنوعی یا حتی رباتیک با وجود شباهت زیادی به انسان، علائمی تصنعی را در خود نشان می دهند.

پیشرفت های اخیر در فناوری هوش مصنوعی (AI) می تواند به معنی عبور از دره وهمی باشد. چهره های مصنوعی حالا شباهت زیادی به چهره های واقعی دارند. اگر تا به امروز به وب سایت ThisPersonDoesNotExist.com رفته باشید، با بازدید پیوسته از آن می توانید تعداد نامحدودی چهره ایجاد کنید که هیچ کدام متعلق به افراد واقعی نیستند. بلکه این چهره های ترکیبی با الگویتم هوش مصنوعی موسوم به شبکه مولد تخاصمی یا GAN ایجاد شده اند. این شبکه ترکیبی از دو شبکه عصبی است و مدل های کامپیوتری آن بر اساس چگونگی اتصال نورون ها در مغز طراحی شده اند.

شبکه های عصبی با یکدیگر رقابت می نمایند. یکی از آن ها تصاویر محتمل و نوی را ایجاد می نماید (در این نمونه چهره ها) و دیگری برای تفکیک تصاویر واقعی از تصاویر جعلی کوشش می نماید. مولد به وسیله یک حلقه بازخورد، برای فراوری تصاویر قانع نماینده آموزش می بینند که در نهایت تفکیک نماینده قابلیت تشخیص تصاویر جعلی را از دست می دهد.

سیستم با استفاده از مجموعه تصاویر واقعی در کنار تصاویر فراوریشده با مولد، نمونه های کاملاً نو و واقع گرایانه ای از چهره ها را می سازد. مولد نهایی هم تصاویری را فراوری می نماید که روی وب سایت می توانید ببینید. بر اساس یافته ها، افراد به سختی می توانند چهره های واقعی را از چهره افراد غیرواقعی تفکیک نمایند. بر اساس یک آنالیز، شرکت نمایندگان تنها 48.2 درصد مواقع تشخیص صحیح داشتند که این آمار حتی از حدس تصادفی با دقت 50 درصد هم بدتر است. آن ها بعلاوه چهره های مصنوعی را قابل اعتمادتر از چهره های واقعی ارزیابی کردند.

بر اساس پژوهشی دیگر، چهره های مصنوعی از لحاظ درجه واقع گرایی، رتبه بیشتری را نسبت به چهره های واقعی گرفتند. علت این مسئله هم می تواند این باشد که چهره های جعلی اغلب اوقات، معمولی تر از چهره های واقعی هستند، در نتیجه این چهره ها در فریب مخاطب عملکرد بهتری دارند.

آگاهی ناخودآگاه در مغز

پژوهشگرهای استرالیایی در آزمایشی دیگر به آنالیز عمیق توانایی انسان برای تفکیک چهره های واقعی و مصنوعی پرداختند. در اولین آزمایش، شرکت نمایندگان آنلاین نتوانستند تصاویر واقعی و مصنوعی را از یکدیگر تشخیص دهند و باز هم چهره های مصنوعی را واقعی تر از چهره های واقعی ارزیابی کردند.

بااین حال دومین آزمایش داستانی متفاوت داشت. گروه نوی از شرکت نمایندگان این بار در آزمایشگاه کلاه های الکترومغزنگاری (EEG) را روی سر خود گذاشتند. الکترودهای تعبیه شده در این کلاه ها به میزان گیری فعالیت الکتریکی در مغز شرکت نمایندگان پرداختند.

از شرکت نمایندگان خواسته شد توالی چهره ها را در حین پوشیدن یک کلاه و میزان گیری فعالیت مغزی ببینند.

در طول آزمایش، چهره های متفاوت در یک توالی سریع به شرکت نمایندگان نشان داده شدند و در حالی که این اتفاق رخ می داد از شرکت نمایندگان خواسته بودند در صورت تبدیل دایره سفید به دایره قرمز، دکمه ای را فشار دهند. به این شیوه شرکت نمایندگان بر مرکز صفحه نمایش یعنی محل نمایش تصاویر تمرکز کردند.

نتایج آزمایش EEG نشان دهنده تفاوت فعالیت مغزی در حین تماشا تصاویر واقعی بود. این تفاوت در حدود 170 میلی ثانیه پس از ظاهر شدن چهره ها روی صفحه نمایش آشکار شد.

مؤلفه N170 سیگنال الکتریکی به ترکیب بندی چهره ها به ویژه قالب بندی و فاصله بین اجزای چهره حساس است؛ بنابراین یکی از توضیحات می تواند این باشد که چهره های مصنوعی از لحاظ فاصله بین اجزای چهره مثل چشم ها، بینی و دهان، متفاوت دیده می شوند.

بر اساس نتایج، تفاوتی بین رفتار ما و دانسته های مغزی مان وجود دارند. از یک سو، شرکت نمایندگان آگاهانه چهره های مصنوعی را از چهره های واقعی تشخیص نمی دهند؛ اما از سوی دیگر مغز آن ها می تواند تفاوت ها را بر اساس فعالیت EEG تشخیص دهد.

شاید دسترسی مغز به اطلاعات خارج از خودآگاه عجیب به نظر برسد با این حال نمونه های زیادی از این رفتار در روانشناسی دیده شدند. برای مثال کوربینی زمانی رخ می دهد که افراد نسبت به نیمه دیگر میدان بصری خود کور هستند. با وجود این می توانند نسبت به اشیایی که در سمت کورشان واقع شده است واکنش نشان دهند.

حالا که فراوری چهره های مصنوعی به کار نسبتا آسانی تبدیل شده است و به میزان عکس های واقعی، باورپذیر هستند، باید نگران پروفایل های آنلاین جعلی، اخبار جعلی و بسیاری از موارد این چنینی باشیم. چنین پیشرفت هایی در فناوری هوش مصنوعی، پیامدهایی جدی را در آینده ای نزدیک در پی خواهند داشت. درنتیجه احتیاج به راهبردها و مقیاس هایی برای کاهش این خطرها احساس می گردد.

5858